چکیده: در طول دهه گذشته، مجموعه ای از ادبیات رو به رشد پدیدار شده است که مربوط به این مسئله است که مفهوم امیدوار کننده ی تاب ­آوری اجتماعی چه فرمی می تواند داشته باشد. در این مقاله استدلال می­کنیم که تاب ­آوری اجتماعی توانایی قرار گرفتن در یک چارچوب تحلیلی منسجم را دارد که می تواند بر پایه مفهوم مبتنی بر آسیب پذیری اجتماعی دانش علمی بسازد و دیدگاه تازه ای را در مورد چالش­های امروز تغییرات جهانی ارائه دهد. بر اساس بررسی انتقادی ادبیات اخیراً منتشر شده در مورد این موضوع، ما پیشنهاد می­کنیم تا تاب ­آوری اجتماعی را به صورت ترکیبی از سه بُعد تعریف کنیم: ۱٫ ظرفیت­های مقابله ای – توانایی کنشگران اجتماعی برای مقابله با انواع سختی­ها و غلبه بر آنها؛ ۲٫ ظرفیت های سازگاری – توانایی آنها در یادگیری از تجارب گذشته و وفق دادن خود با چالش­های آینده در زندگی روزمره­ شان. ۳٫ ظرفیت­های تحول – توانایی آنها برای ایجاد مجموعه ­ای از نهادها که رفاه فردی و پایداری اجتماعی در برابر بحران­های آینده را تقویت می­کنند. به این ترتیب، جستجوی راه­هایی برای ایجاد تاب ­آوری اجتماعی – به ویژه در معیشت افراد فقیر و به حاشیه رانده شده – نشان داده می ­شود که نه تنها یک مسئله تخصصی، بلکه یک مسئله سیاسی است.

کلمات کلیدی: تاب ­آوری اجتماعی، ریسک، آسیب ­پذیری، سازگاری، تبدیل، توسعه پایدار

متن کامل این مقاله پژوهشی از اینجا دریافت نمایید.

ترجمه و گردآوری: فاطمه محمدی؛ مددکار اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های مددکاری اجتماعی ایرانیان